เก้าสิบแปด

แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านม่านลูกไม้เข้ามาในห้องที่หนาวเย็นและมีลมโกรกของฉัน จับฝุ่นละอองในอากาศให้กลายเป็นเศษเสี้ยวสีทอง ฉันนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งตัวเล็ก จ้องมองภาพสะท้อนของตัวเองพลางกำนิ้วมือแน่นบนตัก ผิวของฉันซีดเซียวจากการนอนไม่หลับทั้งคืน และรอยคล้ำใต้ตาก็ฟ้องว่าฉันเหนื่อยล้าเพียงใด ฉันไม่ได...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ